ยิ้มทุกครั้งที่ได้นึกถึง
สำหรับคนที่เข้ามาในวัดพระธรรมกาย ไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดา หรือวันเสาร์-อาทิตย์ ไม่มีใครหรอกที่จะปฏิเสธว่าไม่เคยเห็นอาสาสมัคร ไม่ว่าจะไปซอกไหนมุมไหนของวัด ก็จะเจอกับบุคคลเหล่านี้ และไม่ได้มีกลุ่มเดียว ไม่ว่าจะเป็นอาสาสมัครที่สวัสดีต้อนรับ อาสาสมัครที่คอยให้ข้อมูลต่างๆ คนนำชมวัด หรือแม้แต่ไปรับข้าวก็มีอาสาสมัครมาคอยบริการ รวมถึงหน้าที่อื่นๆ ที่ไม่ได้พูดถึง ที่ประทับใจเพราะรู้สึกว่าน้องๆ ที่ยังอยู่ในวัยเรียน หรือวัยรุ่น ทำไมถึงได้อาสาตัวเองเข้ามาช่วยงานของวัดพระธรรมกายได้ขณะนี้ ทุกคนดูมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำ ยิ้มแย้มแจ่มใส เรารู้สึกเหมือนว่า เวลาเราเดินผ่านเหมือนได้เดินผ่านสวนดอกไม้ที่มันทำให้ใจเรายิ้ม ใจเราพองยังไงไม่รู้ ยิ่งไปเจอน้องๆ ที่จัดรองเท้าเข้าที่แล้วก็นะ หุยย น้องทำได้ไง บางคู่มันสกปรกมากเลยนะ แต่น้องก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่จะรังเกียจอะไร มันเลยทำให้เรารู้ว่า งานต่ำๆ จะมีแต่คนที่ใจสูงเท่านั้นแหละที่ทำได้ ก็เลยรู้สึกประทับใจมากๆ ที่มีน้องๆ มาคอยให้บริการ บางครั้งเห็นตามลานธรรมนะ เหงื่อโชกเลย แต่รอยยิ้มก็ยังปรากฎอย่บนใบหน้าทุกครั้ง ดีจัง ทำไมถึงทำได้ถึงขนาดนี้ บางครั้งเห็นน้องๆ ที่จะต้องไปเชิญชวนท่านสาธุชนเดินไปข้างหน้า ก็น่าสงสารจัง เพราะบางทีก็โดยสาธุชนบางคนเหวี่ยงกลับ แต่น้องก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ซึ้งในความอดทนอดกลั้นของน้องมาก เพราะบางทีเรายังอารมณ์เสียแทนน้องๆ เลย ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้กับอาสาสมัครทุกๆ คน นะ ที่อำนวยความสะดวกให้กับคนที่มาวัดทุกคน โดยไม่เลิกชั้นเลือกวรรณะ ขอบคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย ที่สร้างเยาวชนให้เป็นคนที่สามารถเป็นต้นแบบให้กับคนอื่นๆ ได้ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในกำลังใจและความประทับใจที่ทำให้เรามาวัดจนถึงทุกวันนี้
"ปากปลาร้า.. แต่หน้าเป๊ะ แบบ FullHD"
